Паэзія «Атава рыма» зарадзілася ў XIV стагоддзі дзякуючы італьянскаму паэту Джавані Бакача. Сваімі ўплывовымі творамі ён адыграў значную ролю ў развіцці гэтай унікальнай формы паэзіі. Ottava rima складаецца з строф, якія складаюцца з васьмі радкоў, звычайна са схемай рыфмоўкі ABABABCC.
Гэты паэтычны стыль распаўсюдзіўся за межы Італіі і стаў папулярным у англійскай літаратуры ў эпоху Адраджэння. Яго структураваная форма і рытмічны малюнак зрабілі яго любімым выбарам сярод паэтаў.
Вядомыя прыклады атава-рымы ўключаюць апавядальную паэму лорда Байрана «Дон Жуан», дзе ён выкарыстаў гэтую форму, каб расказаць пра прыгоды галоўнага героя. Акрамя таго, Аляксандр Пушкін, вядомы рускі паэт, выкарыстаў атаву рыму ў сваім творы «Яўгеній Анегін», што спрыяла яго шырокай папулярнасці ў розных мовах і культурах.
Выкарыстанне атавы рыма працягвала развівацца з цягам часу, і розныя паэты эксперыментавалі і ўключалі яе ў свае творы. Яго ўніверсальнасць дазваляе паэтам даследаваць разнастайныя тэмы і апавяданні ў межах яго структураваных рамак, што робіць яго трывалай і адаптыўнай формай паэзіі ў гісторыі літаратуры.
Што такое паэзія Атавы Рымы?
Вершы Атавы Рыма - гэта тып паэзіі, які паходзіць з Італіі. Кожны верш мае восем радкоў у страфе, і яны прытрымліваюцца пэўнай схемы рыфмоўкі: ABABABCC. Гэтыя вершы часцей за ўсё выкарыстоўваліся для вялікіх апавяданняў або апавяданняў пра герояў і прыгоды. Яны былі папулярныя ў эпічнай паэзіі.
Томас Уайат, англійскі палітык і паэт, палічыў гэтыя італьянскія ўзоры строф цікавымі. Ён перакладаў іх на ангельскую мову вершамі. Пасля гэтага людзі пачалі выкарыстоўваць гэты стыль для напісання смешных і саркастычных вершаў. Напрыклад, Джон Хукам Фрэр напісаў «Манахі і гіганты», а лорд Байран напісаў «Дон Жуана», выкарыстоўваючы атава рыма.
Гэтыя вершы сталі вядомыя сваёй структурай - тым, як у іх былі настроены радкі і рыфмы. Яны дазвалялі паэтам расказваць доўгія гісторыі або высмейваць сур'ёзныя рэчы. Яны былі накшталт асновы, якая дазваляе пісьменнікам гуляць з рознымі ідэямі і тонамі. Людзям падабалася Ottava Rima за яе ўніверсальнасць — яна магла апрацоўваць як сур'ёзныя, так і смешныя тэмы, даючы паэтам вялікую свабоду для самавыяўлення.
Схема рыфмоўкі і будова паэзіі Атавы Рымы
Паэзія Атавы Рымы складаецца з строфаў, кожная з якіх змяшчае восем радкоў. Схема рыфмоўкі звычайна прытрымліваецца шаблону ABABABCC, дзе першыя шэсць радкоў чаргуюцца ў сваёй рыфме, пакуль апошнія два радкі не ўтвараюць куплет з падвойнай рыфмоўкай. Кожны радок у гэтым тыпе верша звычайна змяшчае 10 складоў з выкарыстаннем ямбічнага пентаметра, хоць у некаторых перакладах можа быць выкарыстана 11 складоў.
Гэтыя вершы могуць быць асобнымі толькі з адной строфай або могуць складацца з некалькіх строф, што дазваляе выкарыстоўваць шырокі спектр тонаў і тэм. Вядомыя паэты выкарыстоўвалі ottava rima, каб ствараць шчырыя і шчырыя творы, у той час як іншыя выкарыстоўвалі яе, каб сатырызаваць або жартаўліва высмейваць умоўнасці самога жанру.
Напрыклад, лорд Байран, прыкметная асоба ў паэзіі, выкарыстаў атаву рыму ў сваім знакамітым творы «Дон Жуан», дзе ён змяшаў сур'ёзнасць з гумарам, дэманструючы шматграннасць гэтай паэтычнай формы. Гнуткасць структуры дазваляе паэтам эксперыментаваць з рознымі тэмамі, тонамі і эмоцыямі ў межах гэтай рытмічнай і структураванай структуры.
Атава Рыма 5 вядомых вершаў
Атава рыма - гэта паэтычная форма, якая характарызуецца структурай васьмірадковых строф з пэўнай схемай рыфмоўкі (ABABABCC). Ён выкарыстоўваўся ў розных літаратурных творах, пачынаючы ад сур'ёзных апавяданняў і заканчваючы гумарыстычнымі і сатырычнымі творамі. Даследаванне пяці характэрных прыкладаў дазваляе зразумець гэту паэтычную форму і яе разнастайнае прымяненне.
1. «Манахі і гіганты» Джона Хухэма Фрэра:
Гэта гуллівая і гумарыстычная паэма служыць сатырай на гісторыі Артура. З дапамогай дасціпнасці і жартаў Фрэрэ парадыруе легендарныя гісторыі караля Артура і яго рыцараў, прапаноўваючы лёгкі погляд на вядомыя легенды.
2. «Беппо» лорда Байрана:
Перш чым стварыць свой знакаміты эпас «Дон Жуан», Байран напісаў сатырычную паэму «Беппо». Гэта падрывае тыповы аповед, ператвараючы тытульнага персанажа з бабніка ў чалавека, які лёгка паддаецца жанчынам. З дапамогай іроніі і насмешкі Байран крытыкуе грамадскія нормы і стэрэатыпы.
3. «Сярод школьнікаў» Уільяма Батлера Йейтса:
Прапаноўваючы прыватны погляд на асабістыя разважанні Йейтса аб успамінах, гэты верш паглыбляецца ў тэмы старэння, маладосці і плыні часу. У іншым ключы «Плыццё ў Візантыю» Йейтса метафарычна даследуе духоўнае падарожжа, разважаючы пра пошукі неўміручасці і мастацкай трансцэндэнтнасці.
4. «Ізабела: або Гаршчок з базілікам» Джона Кітса:
Кітс чэрпае натхненне ў персанажы Бокача, каб сплесці жудасную гісторыю рамантыкі і гонару ў структуры Атавы Рымы. Гэта трагічнае апавяданне разгортваецца ў серыі з васьмірадкоўяў, даследуючы тэмы кахання, здрады і наступстваў нястрымнай страсці.
5. «Ведзьма з Атласа» Персі Біш Шэлі:
Верш Шэлі разгортваецца як мудрагелістая і абстрактная ўтапічная гісторыя ў 78 строфах Атавы Рымы. З дапамогай яркіх вобразаў і вобразнага апавядання Шэлі стварае апавяданне, якое выходзіць у сферы фантазіі, даследуючы тэмы магіі, прыгажосці і чалавечага вопыту.
Пакінуць каментар