Assimilatie houdt in dat nieuwe elementen in een systeem worden geïntegreerd. Het wordt vaak besproken in de context van ‘culturele assimilatie’, waarbij immigrantengroepen worden aangemoedigd om de cultuur, waarden en sociale normen van hun gastland te omarmen. Dit houdt het loslaten of verbergen van aspecten van de eigen cultuur in, zoals bepaalde voedingsmiddelen, kleding, taal en religieuze tradities, die voor het gastland misschien onbekend zijn.
Voorstanders van assimilatie beweren dat het een meer verenigde culturele identiteit bevordert, culturele conflicten minimaliseert en immigranten meer sociale en economische kansen biedt. Dit artikel onderzoekt de theoretische modellen van assimilatie en onderzoekt hoe assimilatie er in praktische termen uitziet. De centrale vraag die aan de orde komt is of de voorstanders van assimilatie gelijk hebben als ze de voordelen ervan beweren, of dat assimilatie leidt tot discriminatie en de erosie van culturele diversiteit.
De theorie van culturele assimilatie begrijpen
Het concept van culturele assimilatie bestaat al zolang mensen van de ene plaats naar de andere zijn verhuisd. In het begin van de 20e eeuw begonnen sociologen in de Verenigde Staten theorieën over assimilatie te ontwikkelen. Dr. Nicki Lisa Cole legde deze theorieën uit in een Artikel uit 2018 op ThoughtCo.
Er zijn drie belangrijke theoretische modellen van assimilatie, en elk biedt een ander perspectief op hoe culturen zich vermengen en zich aanpassen.
Het Melting Pot-model: klassiek en nieuw
Het eerste model beschouwt de Verenigde Staten als een smeltkroes, waar assimilatie een stapsgewijs proces is. Volgens dit idee gaat elke generatie meer op de dominante cultuur lijken. Terwijl de kinderen van immigranten misschien vasthouden aan de tradities van hun ouders, is de kans groter dat hun eigen kinderen, en de generaties na hen, sommige aspecten van de cultuur van hun grootouders loslaten. Het einddoel is dat iedereen in de samenleving dezelfde cultuur deelt.
Deze theorie heeft echter kritiek gekregen. Sommige mensen noemen het ‘Anglo-conformistisch’. Het werkt ook het beste als de dominante cultuur duidelijk en gemakkelijk te definiëren is.
Raciale/etnische achterstand: factoren die er toe doen
Een andere theorie bekijkt assimilatie door de lens van ras, etniciteit en religie. Het suggereert dat assimilatie geen one-size-fits-all proces is. Afhankelijk van iemands achtergrond kan de assimilatie-ervaring van een persoon soepeler verlopen, of kunnen ze te maken krijgen met uitdagingen als gevolg van racisme en vreemdelingenhaat, vooral voor niet-blanke immigranten.
Het eenvoudigweg leren van de taal en het overnemen van de dominante culturele waarden is wellicht niet voldoende als discriminatie een aanzienlijke barrière vormt. Deze theorie benadrukt de persoonlijke en maatschappelijke gevolgen wanneer sommige groepen voordelen hebben, terwijl andere met nadelen te maken krijgen.
Gesegmenteerde assimilatie: verschillende paden voor verschillende groepen
Het gesegmenteerde assimilatiemodel stelt dat verschillende immigrantengroepen in verschillende delen van de samenleving assimileren. Wanneer een persoon in een nieuw land aankomt, wordt zijn toegang tot verschillende delen van de samenleving beïnvloed door factoren zoals de sociaal-economische status. Sommige individuen volgen een traditioneel assimilatiemodel en worden geleidelijk onderdeel van de mainstream.
Aan de andere kant zouden anderen kunnen assimileren in economisch achtergestelde delen van de samenleving, waardoor hun kansen worden beperkt. Sociologen bestuderen ook een derde traject, waarbij individuen veel van hun culturele waarden behouden terwijl ze zich economisch succesvol assimileren. Wetenschappers die zich op het gesegmenteerde model concentreren, onderzoeken vaak de ervaringen van immigranten van de tweede generatie.
Lees ook: Wat is nationalisme en patriottisme (nationalisme versus patriottisme)
Assimilatie in het dagelijks leven
Assimilatie is een complex concept, zoals blijkt uit modellen, en ook een natuurlijk proces in het echte leven. Het komt vaak voor als individuen zich aanpassen aan een nieuwe omgeving, en hun kinderen op natuurlijke wijze gewend raken aan diverse culturen. Niettemin is de geschiedenis van de assimilatie besmet met verontrustende aspecten.
Op verschillende locaties is gedwongen assimilatie opgelegd aan inheemse bevolkingsgroepen en immigranten, en dit benadrukt de donkere kant van dit fenomeen. Bovendien is assimilatie nauw verbonden met noties van ras en de perceptie van ‘de ander’. Twee voorbeelden illustreren de negatieve aspecten van assimilatie:
1. De duistere erfenis van de Canadese residentiële scholen
Toen Europeanen zich in Canada vestigdengeloofden ze in hun culturele superioriteit. In een poging om de inheemse bevolking te ‘redden’ en te ‘beschaven’, adopteerden ze een misplaatst project met verwoestende gevolgen. Geïnspireerd door de Verenigde Staten werd het residentiële schoolsysteem in de jaren tachtig van de negentiende eeuw opgericht en in 1880 verplicht gesteld voor inheemse kinderen, waardoor ze geen alternatief meer hadden.
De grondgedachte was dat alleen door gedwongen assimilatie de inheemse bevolking en Canada konden gedijen. De scholen dwongen assimilatie af door Europese kleding op te leggen, het haar van kinderen te knippen en alleen Engels toe te staan, waardoor de banden met familie en cultuur werden verbroken.
Kinderen kregen te maken met fysieke, emotionele en spirituele mishandeling, samen met ontoereikende voeding en gezondheidszorg. Tussen 1883 en 1997 werden ruim 150,000 kinderen met geweld uit hun huizen gehaald. De laatste residentiële school sloot pas in 1996 haar deuren, waardoor de overlevenden nog steeds met het trauma worstelden.
In 2015 onthulde het eindrapport van de Waarheids- en Verzoeningscommissie de schokkende conclusie dat het residentiële schoolsysteem een poging tot “culturele genocide” had ondernomen, met bewijsmateriaal dat een nog ernstiger realiteit van letterlijke genocide suggereerde, aangezien massagraven op verschillende scholen werden ontdekt. In 2021, Tk'emlúps te Secwépemc First Nation rapporteerde ongeveer 200 potentiële begraafplaatsen bij de voormalige Kamloops Indian Residential School, ontdekt door middel van grondradar.
De Canadese assimilatiecampagne, aangeprezen als nuttig, resulteerde in plaats daarvan in de vernietiging van de inheemse cultuur, veroorzaakte trauma's en het tragische verlies van kinderlevens. Momenteel wordt Canada geconfronteerd met een afrekening vanwege zijn ernstige schendingen van de mensenrechten.
2. De paradox van Aziatische Amerikanen in de Verenigde Staten
De geschiedenis van de Aziaten in Amerika ontvouwt een complex verhaal van assimilatie, wat een paradox in de Verenigde Staten aan het licht brengt. Hoewel vaak geprezen als een ‘modelminderheid’, worden Aziatische Amerikanen tegelijkertijd geconfronteerd met het etiket ‘onassimileerbaar’.
Deze paradox gaat terug tot de 19e eeuw, toen Chinese immigranten, die in de jaren vijftig van de negentiende eeuw arriveerden, werden onderworpen aan anti-Aziatische discriminatie. Ze werden gezien als goedkope arbeidskrachten en vervulden tijdens de aanleg van de Transcontinentale Spoorweg rollen als tuinmannen, waswerkers en spoorwegarbeiders. De spanningen escaleerden, culminerend in de Chinese Exclusion Act van 1850, die pas in 1882 werd ingetrokken door de Magnuson Act, waardoor beperkte Chinese immigratie mogelijk werd.
In een lezing uit 2012 getiteld “Aziaten in Amerika: de paradox van 'de modelminderheid' en 'The Perpetual Foreigner'' benadrukte Dr. Min Zhou de negatieve percepties van Aziatische immigranten vóór de Tweede Wereldoorlog, door hen af te schilderen als 'stiekem' buitenlanders met onbekende gewoonten. Tijdens de Tweede Wereldoorlog nam de discriminatie toe, vooral tegen Japanse Amerikanen, wat leidde tot interneringskampen. Dr. Zhou identificeert deze periode als het ontstaan van de ‘modelminderheidsmythe’, toen Chinese Amerikanen probeerden hun loyaliteit aan de VS te bevestigen en afstand te nemen van Japanse Amerikanen.
Tijdens de burgerrechtenbeweging werd de modelminderheidsmythe gestold, waarbij Aziatische Amerikanen werden afgeschilderd als voorbeelden van succesvolle assimilatie. Deze perceptie verdeelt echter niet alleen minderheidsgroepen, maar vereenvoudigt ook de diverse ervaringen van alle eilandbewoners in Azië en de Stille Oceaan, waardoor historische vooroordelen worden gemaskeerd.
Recente gebeurtenissen, zoals de toename van anti-Aziatisch racisme tijdens de COVID-19-pandemie, hebben de kwetsbare grens blootgelegd tussen het zijn van een ‘modelminderheid’ en het worden gezien als een eeuwige ‘buitenlander’. Ondanks de vooruitgang op het gebied van assimilatie blijven Aziatische Amerikanen geconfronteerd worden met discriminatie en geweld, wat vragen oproept over de doeltreffendheid van assimilatie als maatschappelijk concept.
Lees ook: Wat is culturele diversiteit en waarom is het belangrijk?
Biculturalisme versus. Culturele assimilatie
Wanneer een dominante cultuur erop aandringt dat iedereen zich aan haar gewoonten houdt, wordt assimilatie essentieel voor succes. Dit blijkt duidelijk uit historische voorbeelden zoals de Canadese residentiële scholen en de ervaringen van Aziatische Amerikanen. Volledige assimilatie is echter niet de enige optie, en ook niet altijd de beste.
Weigeren om volledig te assimileren kan leiden tot isolatie en gemiste kansen. Is er dus een middenweg?
Psychology Today definieert biculturalisme als het vermengen van iemands culturele achtergrond met persoonlijke ervaringen. In plaats van je verscheurd te voelen tussen twee culturen, gaat het erom ze met elkaar te verzoenen. Uit onderzoek van Seth Schwartz, hoogleraar volksgezondheidswetenschappen, blijkt dat biculturalisme kan leiden tot een hoger zelfbeeld, minder angst en betere gezinsrelaties. Interessant genoeg worden volledig geassimileerde individuen vaak met slechtere resultaten geconfronteerd, een fenomeen dat bekend staat als de ‘immigrantenparadox’.
In plaats van volledig te assimileren, kunnen mensen aspecten van verschillende culturen integreren om een unieke en bevredigende identiteit te creëren. Deze aanpak stelt individuen in staat om de verbinding met hun erfgoed te behouden en tegelijkertijd nieuwe ervaringen te omarmen.
Conclusie
Wanneer mensen overwegen om naar een nieuwe cultuur te verhuizen, zouden velen waarschijnlijk voor het biculturalisme kiezen als ze zich geaccepteerd voelden. Sommige plaatsen kunnen immigranten echter ontmoedigen hun culturele identiteit te behouden, of ze hebben specifieke regels over wat acceptabel is. Een land kan het nieuwe voedsel dat door immigranten wordt meegebracht verwelkomen, maar grenzen stellen aan hun religieuze praktijken. Hoe meer beperkingen er zijn, hoe minder welkom individuen zich voelen, waardoor ze minder geneigd zijn hun culturele identiteit te behouden. Ondanks de uitdagingen vinden sommigen het misschien gemakkelijker om hun verleden achter zich te laten en volledig te assimileren.
Om het biculturalisme te laten gedijen, moeten landen het actief ondersteunen. Dit vereist het aanpakken van kwesties als racisme en vreemdelingenhaat, en ervoor zorgen dat verschillende culturen worden gevierd in plaats van gemarginaliseerd.
Er moeten ondersteunende systemen worden opgezet om te voorkomen dat culturele verschillen een obstakel voor succes worden. Deze aanpak draagt niet alleen bij aan het geluk en het welzijn van individuen, maar bevordert ook diverse en verrijkende culturen op bredere schaal. Uiteindelijk creëert het bewust omarmen van het biculturalisme een samenleving waarin mensen met verschillende achtergronden harmonieus naast elkaar kunnen bestaan, waardoor een gezondere en levendigere gemeenschap wordt bevorderd.
Laat een reactie achter